Gray (kalifornia) whale

Gray Whale (znany również jako Kalifornia) (Eschrichtius Robustus) - maAminar Submarine of the Mustachioed Whales, jedyny przedstawiciel jego rodziny. To zwierzę morskie od czasów starożytnych jest znane człowiekowi, ponieważ jest najbliżej brzegu. A dziś tysiące ludzi może patrzeć na szare wieloryby unoszące się u wybrzeży Kalifornii.

Opis szarego wieloryba

Długość zwierzęcia wynosi średnio 12 metrów, czasem znajdują się również olbrzymy, osiągając 15 metrów długości. Podobnie jak inne wieloryby wąsowe, kobiety tego gatunku są większe niż mężczyźni, można zrekompensować duże fizyczne koszty łożyska i karmienia młode. Waga mężczyzn wynosi 15-16 ton, kobiety-30-33 tony.

Głowa zwierzęcia jest stosunkowo krótka i zakrzywiona. Nie ma płetwy łyżki, ale w ostatniej trzecie.

Wąsy Kitato są żółtawo-białe i znacznie krótsze i trudniejsze niż inni przedstawiciele podrzędnego: jego długość nie przekracza 38 cm. Wynika to z faktu, że nasi bohaterowie filtrują dolne osady w poszukiwaniu żywności (wszystkie inne wieloryby filtrują głównie żywność w kolumnie wodnej).

Na gardle wielorybów szarych znajdują się 2 fałdy podłużne o długości około 2 metrów, leżące w odległości 40 cm. Mogą się rozciągnąć, pozwalając zwierzęciu zwiększyć wielkość jamy ustnej i uchwycić więcej przedmiotów żywnościowych.

Skóra wieloryba jest zauważona, od jasnoszarego do ciemnoszarego. Bardzo rzadko znajdował wieloryby-albinos. Skóra jest zwykle pokryta niepokojem z domów raków i wszy wielorybów (skorupiaki z boku pola)- górna część głowy jest szczególnie zarośnięta, otoczenie oddechu i przód tyłu.

Gdzie jest wzmocniony?

Do tej pory pozostały tylko 2 populacje wielorybów: populacje wschodnie (Chukotsky-Kalifornia) i Western (Okhotsk-Korean). Obaj mieszkają w północnej części Oceanu Spokojnego.

Wcześniej Gray Whale żyli na północnym Atlantyku, ale na początku Xyiii Century całkowicie zniknęły w wyniku połowów wielorybnictwa.

Migracje sezonowe

Kalifornijskie wieloryby - rekordy w świecie ssaków na długości migracji sezonowych. Każdej jesieni i wiosny migrują wzdłuż zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej między letnimi regionami Nagal w Arktyce i miejscach zimowania i reprodukcji w chronionych lagonach Półwyspu Kalifornii w Meksyku. Każdego roku pływają 20 400 km od Arctic Pack Ice do subtropics i odwrotnie.

Podczas migracji zwierzęta unoszą się z prędkością około 6 km/h, ale w przypadku niebezpieczeństwa mogą rozwinąć prędkość i do 20 km/h. Unoszą się ciągle, wychodzą i wydają kilka fontann co 3-4 minuty. Ich fontanna jest krótka, szeroka i rozwidlona, ​​ponieważ wychodzi z obu otworów oddechowych. Po ostatniej fontannie, kiedy wieloryb nurkuje, często pokazuje ostrza ogona nad wodą.

Podczas migracji wieloryby są przechowywane jeden po drugim w parach lub grupach do 10-18 osób. Kobiety w późnych etapach ciąży, dostosowane do instynktownego chęci urodzenia ciepłych wód w ciepłych wodach. Podążając za nimi po prostu zapłodnione kobiety, które przestały nakarmić poprzedniego młodego tego lata tego lata. Potem niedojrzałe kobiety i ostatnie - niedojrzałe mężczyźni idą.

Migrację na północ kieruje niedawno ciężarne kobiety, a następnie dorosłe samce i nie wchodzą do hodowli kobiety, wówczas niedojrzałe wieloryby obu płci, a wreszcie kobiety z nowonarodzonymi młodymi poruszają się.

Na wczesnym etapie migracji na południe dominują pojedyncze zwierzęta i praktycznie nie ma grup więcej niż 6 osób. Te wieloryby unoszą się celowo, rzadko odbiegając od zamierzonej ścieżki, pędząc na południe, aby rodzić młode.

Podczas podróży panują grupy dwóch zwierząt, ale są też grupy do 18 wielorybów. Te wieloryby częściej odbiegają od bezpośredniej ścieżki, szczególnie na końcu ścieżki.

Ponieważ ścieżki migracyjne biegną wzdłuż brzegu, wieloryby mogą znaleźć drogę, po prostu pozostając w płytkiej wodzie i trzymając ziemię po lewej czy prawej stronie, w zależności od tego, czy poruszają się na południe, czy na północ. Często porzucają głowy pionowo z wody, a następnie powoli zanurzają się wzdłuż osi poziomej. Ten element różni się od skoków, podczas których połowa, a nawet większość korpusu wieloryba jest pokazana z wody, a następnie spada na bok, podnosząc fontanny sprayu.

Odżywianie wielorybów z Kalifornii

Dieta wielorybów szarych jest bardzo zróżnicowana i obejmuje do 70 gatunków bezkręgowców - są to robaki, mięczaki i skorupiaki, a także małe ryby na dno. Młoda osoba je codziennie około 250 kilogramów jedzenia, dorosły - od 400 do 1200 kilogramów. Aby uzyskać wymaganą ilość żywności, wieloryb filtruje kilka dziesiątek ton gleby sit-sand.

Kalifornijskie wieloryb żywi się płytką wodą od 5 do 100 metrów głębokości. Dostając jedzenie, nurkuje na dno, odwraca się na bok i ssie pełne usta produkcji bezkręgowców z mułem i piaskiem. Filtruje obiekty żywnościowe, przepychając tę ​​mieszankę przez talerz z wąsów wielorybów, a kiedy się pojawia, pełzają za nim długi pociąg mułu i piasku. Wieloryb połknie jedzenie i wyłania się, a następnie nurkuje ponownie na jedzenie. W wyniku takich działań doły pozostają na kilka dni.

Chociaż szare wieloryby żywią się głównie na dole, mogą również żywić się różnymi organizmami planktonicznymi żyjącymi w kolumnie wodnej, takich jak larwy Krabi, kawior śledzia, a nawet małe ryby. Najbardziej intensywne karmienie występuje latem w obszarach Nuthel, ale czasami mogą je karmić podczas migracji, a nawet zimą na obszarach reprodukcyjnych. W największych ilościach zwykle używają gammarus.

Kontynuacja rodzaju

Dojrzałość płciowa wielorybów występuje w wieku około 8 lat. Do tego czasu osiągają nieco ponad 11 metrów. Interesujące jest to, że ich całkowita dojrzałość fizyczna występuje tylko w wieku 40 lat.

Sezon ślubny jako taki nie jest wyrażony, a poczęcie występuje głównie podczas migracji na południe ze szczytem w połowie grudnia. Kilka osób może wziąć udział w grach małżeńskich, które obracają się i pocierały.

Kobiety rodzą jeden młode raz na 2 lata. Noworodek waży około 800 kg, a jego długość wynosi około 5 metrów. Ciąża trwa około 13 miesięcy.

Większość populacji wschodniej od maja do listopada spędza w wodach arktycznych. Wraz z początkiem arktycznej zimy woda w obszarach paszowych zaczyna zamarznąć. Wieloryby migrują na południe do chronionych lagonów, gdzie kobiety rodzą młode. Warstwa tłuszczu u noworodków jest zbyt cienka, aby wytrzymać zimno wód arktycznych, ale w ciepłych lagonach czują się dobrze.

Pierwsze godziny po urodzeniu dziecko oddycha i porusza się niezręcznie, z trudem, a matka czasami popycha go na powierzchnię na plecach lub na ostrzach ogonowych, aby mógł oddychać.Kiedy dziecko dorasta, pływanie z tyłu matki zamienia się w grę.

Wieloryby mleczne matki około 7 miesięcy. W płytkich lagonach uczy się koordynować ruchy, związek między nim a jego matką jest tutaj wzmocniony. To połączenie jest konieczne, aby pozostać razem podczas migracji na północ na okręgi Nagulian. Zanim dzieci przybywają do Arktyki, tworzą grubą warstwę tłuszczu podskórnego. W Lagons i u wybrzeży Kaliforni.

Populacja Chukotsky-California rozprzestrzeniła się zimą w Lagons pustynnego półwyspu Kalifornii w Meksyku. Na lato zwierzęta idą do północnej części Morza Beringa na wyspę St.LAVER I Dalej na północ przez cieśninę Beringa na Morzu Chukchi, prawie do granic arktycznego lodu.

Niewielka część ludności spędza lato u wybrzeży Ameryki Północnej z Północnej Kalifornii na Alaskę. Jedyny dobrze znany letni region wielorybów w populacji zachodniej znajduje się w pobliżu wyspy Sakhalin na morzu Okhotsk. Ta populacja, w której pozostaje tylko około 100 osób, każda jesień migruje na południe wzdłuż wschodniego i zachodnie wybrzeże Japonii do miejsc reprodukcji, których miejsce pobytu jest nieznane.

Co robi zestaw dźwięków?

Nasi bohaterowie wydają dźwięki impulsowe, a także brzmi podobnie do chrząknięcia, kliknięć, jęków i pukania. W Lagons na półwyspie Kalifornii Cubs emitują impulsy o niskiej częstotliwości - więc przyciągają uwagę matek. Jednak naukowcy uważają, że wokalizacja wieloryba szarego nie jest tak złożona i ważna dla komunikacji zwierząt między sobą, jak w innych wielorybnictwie. Znaczenie większości dźwięków wydanych przez naukę jest nieznane.

Wrogowie

Jedynym wrogiem szarych wielorybów (nie liczących osoby) są wędrowcy. Zwykle atakują kobiety z dziećmi, próbując zdobyć stosunkowo bezbronne młode.

Zabójcy zwykle atakują usta, język i ogonowe ostrza wielorybów, t.mi. te miejsca, dla których najłatwiej do zdobycia. Dorosłe wieloryby próbują zamknąć młode z drapieżników własnym ciałem i popłynąć do przybrzeżnej płytkiej wody, zarośnięte glonami, gdzie wieloryby zabójcze nie lubią iść.

Grey Whale w czerwonej książce

Pomimo imponującego rozmiaru, szary wieloryb jest bardzo wrażliwym gatunkiem. Jest wymieniony w International Red Book, The Red Book of the Russian Federation, Red Book of Kamchatka, znajduje się na liście MSOP, w załączniku 1, od 1946 roku. jest pod ochroną międzynarodowej konwencji wielorybnictwa.

Dla tysiącleci, Eskimos, Aulets i Indianie wydobywali szare wieloryby ludności Kalifornii w północnej części jej obszaru. W 50. XX wieku wieloryby amerykańskie zaczęły je wyodrębniać w ogromnych ilościach migracji i w lagonach, gdzie się rozmnażały.

Do 1900 r. Liczba populacji Kaliforni. Wznowił w 1913 roku. i kontynuował od sprawy do 1946 roku., Kiedy zorganizowano międzynarodowych wielorybników. Organizacja ta zakazała komercyjnych połowów wielorybów, jednak jej ekstrakcja w ograniczonej liczbie jest prowadzona przez Eskimos na kwotach na Chukotka. Stany Zjednoczone mają również limit na kilka wielorybów rocznie wydobytych przez Indian w stanie Waszyngton.

Po przesunięciu kina populacja Kalifornii stopniowo zaczęła się odzyskiwać. Obecnie jego liczba jest szacowana na około 25 tysięcy. jednostki.

Populacja zachodniej (OKHOTSK-Korean) zawsze była znacznie mniejsza niż wschodnia (Chukotsky-California), kiedyś uważano ją za całkowicie znikniętą z powierzchni ziemi. Dzisiaj jest jeden z najmniejszych wielorybów. A wina za to jest intensywne wielorybnictwo w pierwszej trzeciej XX wieku.