Pustywy zwierząt

Słowo „pustynia” pochodzi od łacińskiego „vastus”, co oznacza puste, martwe. Ale w tej pozornie niezamieszkanej przestrzeni żyje wiele rodzajów żywych organizmów. Aby dostosować się do istnienia w ciężkich warunkach klimatycznych, zwierzęta pustynne opracowały określone umiejętności. Większość z nich jest oszczędzona przed upałem w prosty sposób: ich aktywność ogranicza się do chłodnych godzin nocnych. W ciągu dnia starają się ukryć w cieniu lub rozbić. Wielu przedstawicieli fauny spędza szczególnie niekorzystny czas na hibernacji. Ukrywają się i spowalniają proces metaboliczny, aby oszczędzać energię i wodę. Duże ssaki chłodzą swoje ciało za pomocą parowania. To, co zwierzęta żyją na pustyni i jak nauczyły się dostosowywać do ekstremalnych warunków? Możesz dowiedzieć się o tym z tego artykułu.

Roślinożerne i owadowe zwierzęta pustynne

Typowni przedstawiciele pustyni - jaszczurki, chrząszcze, pająki, a także niektóre ssaki, takie jak gryzonie, fenec, niektóre antylopy i wielbłądy. Spożywają mniej wody niż ich pokrewne gatunki żyjące w innym siedlisku.

Wielbłądy - statki piaskowe

Najsłynniejszy mieszkaniec pustyni, oczywiście wielbłąda. Istnieją dwa rodzaje wielbłądów -dwa -humped i jeden -humped. Nazwa naukowa dwukornowanego wielbłąda to Bactrian (Camelus bactrianus), jeden -horned -Droomader (Camelus dromedarius.

Wcześniej Dzikie Bactriany spotkały się w całej Azji, dziś żyją tylko na pustyni Gobi. Domowe dwuczęściowe wielbłądy można znaleźć w Chinach, Mongolii, Kalmii, Kazachstanie, Pakistanie.

Wild Dromedars już nie istnieją. Ich przodkowie mieszkali kiedyś na gorących pustyniach i pół-desertach Arabii i Afryki Północnej. Udomowione jednocześnie wielbłąda są powszechne w Afryce Północnej i na Półwyspie Arabskim.

Wielbłądy tolerują ekstremalne warunki, ciepło i zimno. Kręty rogowe chronią podeszwy i stawy nóg zwierzęcia przed ciepłem emanującym z piasku. Długie nogi i wysoka głowa dbają o to, aby wrażliwe części ciała są jak najdalej od gleby czerwonej. Bardzo długie rzęsy, a także zamykające nozdrza, chronią zwierzę przed latającymi piaskami. Tłuszcz gromadzi się i przechowywany w garbie. Długie fragmenty nosa mają cenną wilgoć z powietrza wydychanego. Ponadto korpus wielbłądów jest tak przystosowany do braku wilgoci, że nie są one szkodliwe dla utraty wody w wysokości do 40% masy ciała. Zaczynają się pocić tylko wtedy, gdy temperatura ciała osiągnie 40 s.

W upale dramat może się obejść bez picia do dwóch tygodni. W niższych temperaturach i soczystym jedzeniu zwierzęta nie mogą dłużej pić. Ale kiedy pojawia się okazja, wielbłąd pije 130 litrów wody w 10 minut! Karmi się ziołami zbóż, kłującą roślinnością i różnymi rodzajami acacias.

Wcześniej dzikie wielbłądy żyły na obrzeżach pustyni. I dopiero po udomowieniu przeszli z osobą, aby przekroczyć ogromne obszary cukru. Mężczyzna wykopał głębokie studnie, aby zaopatrywać zwierzęta wodą w długą podróż. Tak więc związek się pojawił: bez swojego „pustynnego statku” osoba nigdy nie mogłaby przekroczyć tych piasku i bez udziału osoby wielbłąd nie byłby zachowany na planecie jako niezależny wygląd.

Dziki osioł - bezpretensjonalne zwierzę

Afrykański dziki osioł (Equus Africanus) mieszkał kiedyś na terytorium marokańskich gór Atlasu do Cape Horn i był dystrybuowany w całej Afryce Północnej. Dziś jest zachowany tylko w małych enklawach w opuszczonych suchych obszarach.

Zboża, sucha trawa i liście krzewów serwują jako pokarm dzikiego osłatu. Metabolizm u zwierząt jest taki, że są one zadowolone z niewielkiej ilości żywności, a nawet w szczególnie suchych okresach nie cierpią z powodu niedożywienia. Muszą jednak pić codziennie, więc dzikie osły starają się pozostać w pobliżu źródeł lub przynajmniej kałuży. W suszonych kółkach rzecznych kopią głębokie doły i dostają tam wodę. Aby zaoszczędzić wilgoć, osioł poci się podczas biegania, dostosowując tempo ruchu do upału. To są bezpretensjonalne, odporne i szybkie zwierzęta. Niestety, z powodu kłusownictwa, są narażeni na wyginięcie.

Z afrykańskiego dzikiego osła był domowy osioł, który dziś w jakiejś dzielnicy jest ulubionym zwierzęciem.

Gazelle - wdzięczni mieszkańcy Sahary

Sahara żyje piaszczystą gazelą leptoceros) i bardzo podobna do niej, ale ciemniejsza niż pomalowana brązowa gazela Dorcas. Oba gatunki pasją się o zmierzchu i w nocy, jedząc wiele trawy, krzewów i ziół zbożowych. W ciągu dnia próbują ukryć się przed słońcem. Nie potrzebują wody pitnej, ponieważ otrzymują całą niezbędną wilgoć z jedzeniem. Szerokie kopyta, podobne do butów, pomagają poruszać się po luźnym piasku.

Rocky Damans i Gundi

Desert Damans z rodzaju Procavia - Ungulates, krewni słoni i syren. Ich palce są chronione płaskimi paznokciami. Długie, podobnie jak chomiki, podeszwy z poduszkami podczas biegania jest uwalniane z gruczołów. Damany mogą łatwo poruszać się wzdłuż stromych skał. Ani kopanie, ani budowanie gniazd nie są zwierzętami, a nisze skał służą im jako uchodźcy z uchodźcami.

Damany jedzą liście, gałęzie i zioła.

Gundi - gryzonie podobne do świnek morskich. Mieszkają w grupach w skalistych obszarach. Podobnie jak Damans, Gundi może również czołgać się po skałach, ale ich podeszwy nie wyróżniają się potem. Gęsta jedwabista wełna Gundi to wspaniały izolator, który pozwala im przenosić zimne noce północnego cukru, a nie hibernacja. Grube futro oszczędza przed upałem dziennym. Są to nasiona, liście i inna roślinność podają jak oni.

Zarówno Gundi, jak i Damans mają wielu wrogów na pustyni. Duże ptaki drapieżne, opuszczony varan, lis, szakal, step lynx itp. Poluj je.D.

Daman i Gundi są bardzo podobne, więc oba te gatunki są często nazywane „gunda”, co w tłumaczeniu arabskiego oznacza „stróż” (z powodu dużej liczby wrogów kolonii zwierząt są narażone na słupki ochronne).

Egipska tusze - doskonały skok

Egipski Jaculus (Jaculus Jaculus) mieszka w Afryce Północnej, na Bliskim Wschodzie i Iranie. Jego tylne kończyny są długie i dostosowane do skoków do szybkiego ruchu na duże odległości, a przód jest krótki, więc zwierzęta wcale nie mogą chodzić. Podczas skakania równoważy ogon. Pionowa pozycja daje przewagę raka, ponieważ ciało zwierzęcia jest usuwane z gorącego piasku, jest znacznie większe niż podczas poruszania się na czterech nogach.

W poszukiwaniu jedzenia egipski tusza wyrusza w nocy. W nocy to małe zwierzę może pokonać do 10 km, zbierając nasiona, owoce i korzenie, nie pozwalając owadom i inne małe zwierzęta. W krótkim okresie deszczy na pustyni zaczyna się „życie”, jest więcej jedzenia, a tusze gromadzi się tłuszcz, aby później spędzić je w głodnym czasie.

Opuszczony jeże - burza skorpionów

Etiopski (pustynia) jeże (paraechinus aethiopicus) występuje również na suchej pustyni, ale Vadi woli suszone rzeki z skromną roślinnością więcej. Jest znacznie mniejszy od swoich europejskich krewnych, a na koronie jest charakterystyczna łysienie.

Polowanie na ochronę ciemności. Ze swoimi silnymi szczękami chwyta bezkręgowce żyjące w glebie. Jeże stają się szarańczą, pająki, kroci. Ale przede wszystkim uwielbia skorpiony. Przed zjedzeniem tego pajęczaka zręcznie gryzie żądło.

Jeż Brandt lub ciemny jeże (paraechinus hypomelas) mieszka na Półwyspie Arabskim i na suchym pasie Azji. Jest to trochę mniej niż opuszczony jeże. Prawie czarne igły wisi na ciemnoszarym kóżka. Podobnie jak jego afrykański odpowiednik, hedgehog Brandt jest aktywny w nocy. Od słońca i wrogów jest zbawiony w niszach skał.

Oba gatunki wpadają w hibernację zimową, aw głodnym czasie się trzymają, oszczędzając energię.

Gryvisty Baran - bezpretensjonalny mieszkaniec gór

Gryvisty Baran (Ammotragus Lervia) - przedstawiciel rodziny seksu. Łiegł swoje imię faktowi, że długa grzywa na jego szyi i klatce piersiowej i kilka długich wełny wisi na jego przednich nogach. Wysokość zwierząt na ulanie może osiągnąć 1 metr, a masa - 140 kg. Wszystkie dorosłe zwierzęta mają silnie zakrzywione rogi, a u mężczyzn ich długość może wynosić 70 cm.

Typowe siedlisko Griva Rams to teren podlegający erozji ze stromymi klifami zamieniającymi się w kamyk. Tutaj zwierzęta, dzięki solidnym kopytom i mięśniom, mogą poruszać się szybko i zręcznie.

Gryvoidami karmią się ziołami, porostami, liście- potrzeba wody satysfakcjonuje głównie z powodu jedzenia.

Wcześniej zwierzęta te były szeroko rozpowszechnione, ale teraz można je znaleźć tylko w niektórych niedostępnych regionach.

Antelope Mendes - koczownik piaszczystych morz

Antilope Mendes (lub addax nasomaculatus) - afrykański ssak z rodziny seksu. Charakterystyczna cecha zwierząt - długie skręcone rogi.

To są niestrudzone odkrywcy. Grupy antylopowe pokonują gigantyczne odległości, aby znaleźć zachowane pastwiska wśród piaszczystych morza i skalistych talus.

Addax je zioła i liście drzew i krzewów. Aby wydobyć jak najwięcej płynów, zwierzęta pasją się w nocy i o zmierzchu, gdy upadają rosy. W upale dziennej antylopa Mendesa wzrasta o kilka stopni. Zatem pozwala uniknąć przegrzania i utraty wilgoci, ponieważ podczas chłodzenia potem nieuchronnie straciłoby wiele płynów. Chroniąc przed ciepłem, zwierzę z przednimi kopytami wykopuje płaskie zakamienie się w ziemi i ukrywa się tam w gorących godzinach w połowie.

Antelope-skok

Antilopa-Jump (SPARBOW) (Antidorcas marsupialis) jest jedynym gatunkiem, który żyje na otwartych suchych równinach Namibii i Kalahari. Ta antylopa ma swoją nazwę dla możliwości skakania z miejsca na większą wysokość. Elastyczna, jak gumowa kulka, antylopa startuje w powietrze, pracując jednocześnie ze wszystkimi kończynami, wygiętą w jedną linię tylną, szyi i głową. Może podskakiwać na wysokość do 3 metrów i długości do 15 metrów!

Zworki

Skoczki - Zwierzęta z cienkimi poruszającymi się bagażnikiem i długimi tylnymi nogami. Te ssaki znajdują się tylko w Afryce.

W tym artykule możesz przeczytać więcej o skoczkach.

Mountain zebry

Mountain Zebry (Equus Zebra) są najmniejsze wśród zebry. Ci reprezentatorzy roślinożercy rodziny koni, łatwo rozpoznawani przez charakterystyczne ciemne pasy na żółto-białym tle, zapas na zboczach gór. Ich kopyta rosną bardzo szybko, kompensując silne zużycie podczas poruszania się po skałach.

Aby zapobiec niebezpieczeństwu przed drapieżnikami wysoko w górach, ujawniają słupki ochronne.

Południowoafrykańska antylopa oriks

Południowoafrykański Orix (Oryx Gazella) to kolejne typowe zwierzę na pustynię. Wysokość orix może osiągnąć 1,2 metra. Ma ogromny bagażnik i bardzo długie.

Aardvark

Trubkozub (orycteropus afer) wygląda jak świnia, ale nie są krewnymi. Trubkozub - Ostatni ocalały wygląd starożytnych Ungulates.

Bestia można zobaczyć rzadko, ponieważ w tym czasie ukrywa się przed ciepłem do schronienia. Jest aktywny w nocy i w świetle dnia praktycznie nie widzi. Rurka -zub jest spożywana głównie przez owady.

Pustynne drapieżniki

Wraz ze zwierzętami roślinożernymi i owadłowymi drapieżniki znajdują się również na pustyni. Po pierwsze, są to lwy, lamparty i geparda.

Tam, gdzie nie ma dużych drapieżników, piłkę rządzi czarny szakal (Canis Mesomelas).

W skalistych pół deserach Namibii można znaleźć więcej lisów (OTocyon Megalotis). Uszy tego gatunku są nieco gorsze od uszy fenec pod względem wielkości, ale słyszenie wielkiego lisa kremowego nie jest gorsze, nawet oddaje ruch larw i owadów pod ziemią.

Steppe Lynx lub Carical (Felis Caracal) to kolejny piękny łowca Sandy Seas. Wcześniej uważano, że Karakal poluje tylko na małe zwierzęta, ale okazało się, że ten kot ma tylko 50 cm wysokości dla dorosłych śruby, których waga jest 2 razy więcej niż jej własna. Z pozycji siedzenia bestia może skakać na kilka metrów wysokości i złapać ptaka.

Innym drapieżnikiem żyjącym w ekstremalnych warunkach jest hiena. Łatwo go rozpoznać po długich przednich nogach, holly tył i stosunkowo długa szyja. Struktura ciała zwierzęcia wskazuje na jego możliwość dostosowania się do użycia wszystkiego, co duże drapieżniki pozostawiają to po udanym polowaniu. Jednak hieny dobrze polują.

Drarykats

Suricata suricatta - drapieżny ssak z rodziny Mangust. Te ładne zwierzęta są powszechne w Południowej Afryce.

Dieta Meerkats składa się z owadów, jaszczurek, węży, pająków, skorpionów, ptaków itp.D.

Możesz przeczytać więcej o Durais tutaj.

Fenec

Fenek (Vulpes Zerda) - najmniejszy przedstawiciel rodziny Psovy. Jego niezwykłą cechą są duże uszy, których długość może osiągnąć 15 cm. Mieszka na piaszczystych pustyniach Afryki Północnej i na Półwyspie Arabskim, najczęściej występującym w Sahara.

Lis leży jego ofiary - owady, jaszczurki i małe ssaki pod okładką nocy. Je również jajka i owoce. Potrzeba płynu jest pustynnym lisem, który zaspokoi jedzenie. Możesz dowiedzieć się więcej o Fenec z tego artykułu.

Nietoperze

Jeden rodzaj nietoperza przystosowany do życia na pustyni Namib. To jest światło nocne związane z rodzajem świateł nocnych lub krótkich nietoperzy (Myotis Seabrai). Zwierzęta znajdują schronienie w pęknięciach skał znalezionych wśród wydm. Życie tych latających ssaków jest nieustannie zagrożone z powodu wiatrów przybrzeżnych, które noszą.

Ptaki

Na pustyni znajdują się ptaki, takie jak orły, sępy, sokoły śródziemnomorskie, strusie afrykańskie, opustoszone skowronki, cietrzew, Złota Woodpase.

W porównaniu z większością innych opuszczonych mieszkańców ptaki mają wielkie zalety. W przeciwieństwie do ssaków o stałej temperaturze ciała, temperatura ciała ptaków jest znacznie wyższa, dlatego łatwiej to tolerować ciepło. Ale jeszcze ważniejsze jest to, że mogą latać, co umożliwia wzroście silnego ciepła, w chłodne warstwy powietrza.

Ptaki ptaków krążą w filarze rosnącego przepływu powietrza wysoko nad pustynią, gdzie jest znacznie chłodniejszy niż powierzchnia ziemi. Ale najczęściej w południowym upale ptaki siedzą nieruchomo pod krzakami lub wśród gałęzi drzew. Przenoszą swoją aktywność na przyjemniejsze poranne godziny.

Węże

Węże pokonały prawie wszystkie mieszkalne przestrzenie ziemi, a nawet najbardziej martwe regiony. Węże, takie jak rogaty żmija, karłowata afrykańska żmija, kontrowersyjna żmija, węże-ghmucchers świetnie dostosowują się do życia na gorących piasku pustyni. Na gorącym piasku poruszają się w następujący sposób. Kiedy pochylając się w stronę węża, dotyka gorącej gleby jak najwięcej dwóch lub trzech punktów jej ciała. Aby to zrobić, podnosi głowę i oddziela ciało od gleby, obracając je swobodnie do przodu i na bok, a dopiero potem dotyczy ziemi. W tym przypadku głowa i ciało są skierowane od kierunku ruchu. W tym samym ruchu tworzy nową rundę. Wydaje się, że „idzie” do przodu.

Moorish Toad: Amfibia żyje na pustyni

Na pustyniach tylko kilka płazów może żyć, ponieważ do rzucania kawioru potrzebują świeżej wody. Tylko ropucha Mauritan (Bufo Mauritanicus) populs i systemy wodne oazę zachodniej Sahary. Aby rzucić kawior, jest zadowolona z słonawych kałuż, w których woda trwa kilka tygodni. W nocy mauretańska ropucha poluje na skorupiaki, owady glebowe i multireaflets.

Trujące zwierzę piasku - Skorpion

Wiele gatunków skorpionów żyje na pustyni, jednym z nich jest skorpion gruby cukrowy (Androctonus australis). Gatunek ten ma barwę od jasnożółtego do jasnobrązowego, dzięki czemu prawie nie wyróżnia się lekką piaszczystą glebą. Hebrary w ziemi w ziemi, czasami ukrywające się pod kamykami. Aby zmniejszyć straty wody, Scorpio doprowadza do minimum. Tylko w nocy drapieżnik opuszcza schronienie i poluje. Jego ofiara to wszelkiego rodzaju owady.

Mięczak

Nawet mięczaki żuchwowe udało się dostosować do życia w morzach piasku. Należą do nich, na przykład pusty ślimak (Helix Desertorum), niektórzy przedstawiciele rodzin Sphinkterochiladae. Są zmuszeni do ochrony swojego wrażliwego ciała przed wysuszeniem. Zatem mięczak na naziemne brzuch (Sphinkterochilidae) zawsze mają bardzo jasny kolor i bardzo gruby zlew, który odbija do 95% światła słonecznego i chroni narządy wewnętrzne przed utratą wilgoci. Ale ponieważ nie wystarczy to z poważną suchością, ślimaki zamykają swój dom wapno i w tym stanie mogą żyć do trzech lat.

Rachki Artemy - mieszkaniec wody na pustyni

W miejscach, w których woda wychodzi na powierzchnię Ziemi, skorupica Artemia Salina osiada. Ten skorupiak jest skorupiakiem, może istnieć nawet w solance Shotta (ssanie suszącego jeziora), aw takich ilościach, że woda jest pomalowana na czerwono. Dorosłe skorupiaki o długości 1 cm, są przezroczyste, czerwone.

Desert Locust - lokalna katastrofa

Czasami na pustyniach podczas deszczy jest prawdziwa katastrofa - inwazja szarańczy. Schistocerca gregaria (Schistocerca gregaria) w ciągłym poszukiwaniu żywności będzie gigantyczne stada, które można przenieść na ogromne odległości za pomocą uczciwego wiatru, powodując znaczną szkodę dla regionów podlegających temu nieszczęściu.

Aby opracować jaja, wymagana jest wilgoć, która w miejscach jego rozprzestrzeniania się pojawia się dopiero po rzadkich, ale poważnych deszczach. Podczas obfitego wzrostu roślin, z powodu obfitości żywności, występuje propagacja tych owadów. W przypadku sprzyjających szarańczy odkłada do 20 tysięcy. 1 m2 gleby.

Jaszczurki Sahara

Typowym przedstawicielem jaszczurek pustyni Sahara jest Shipchista (Uromastyx) z rodziny Agam. To zwierzę wydaje się niezdarne. Ma spłaszczony tułów i małą głowę przypominającą głowę żółwi. Krótki ogon jest szczególnie uderzający, pokryty wystającymi kłującymi łuskami, która służy do obrony. W przypadku niebezpieczeństwa Spikers ukrywają głowy w schronisku, a kłujący ogon pobiła wroga.

Stroke są doskonale chronione przed silnymi wahaniami temperatury charakterystycznymi dla pustyni. W tym celu zmieniają kolor. Wczesnym rankiem, kiedy świeżość jest nadal zachowana po zimnej nocy, jaszczurki ciemnieją, a słońce ogrzewa ciało, które ostygnęło przez noc.

Stoczni są sadzonymi zwierzętami, tylko młode osoby czasami dywersyfikują dietę owadów.

Scincus Scincus jest jednym z najsłynniejszych przedstawicieli Scruffs, integralnym elementem pustynnej fauny.

Ta jaszczurka, na zewnątrz przypominającą krokodyla w miniaturze, zręcznie porusza się po powierzchni i wewnątrz piasku. Krótkie, ale mocne nogi służą jako podparcie, ogon - kierownica i ostre krawędzie brzucha rozdzielają piasek. Kiedy porusza się scik, wydaje się, że unosił się na piasku.

Scink jest jednak bezpretensjonalny w żywności, podobnie jak inne opuszczone zwierzęta. Łagi wszystko, z czym jest w stanie poradzić sobie: Zhukov, ich larwy, szarańcze, multi -lifs itp. Jeśli to możliwe, z przyjemnością je kwiaty, liście, strąki i nasiona.

Scink nauczył się także oszczędzać energię i wodę. To jedyny sposób na przetrwanie w wyjątkowo suchej i skromnej przestrzeni. Jako źródło wilgoci wykorzystuje ciecz zawartą w ofipie, a w korzeniu ogona gromadzi tłuszcz w rezerwie. Jeśli piasek jest zbyt gorący w ciągu dnia, a w nocy za zimno, złom pochowuje się na głębokości 20 cm w luźnym piasku, gdzie temperatura jest wygodniejsza.