Wszystko o kangurze

Kangur - Zwierzę torbaczowe z klasy ssaków. W systematyce rodzina kanguryjska jest włączona do oddziału baru barowych. Charakterystyczną cechą wszystkich przedstawicieli oddziału jest obecność dwóch dużych siekaczy na dolnej szczęce i syndaktylii (stopiono drugie i trzecie palce na tylnych nogach). Rodzina obejmuje 10 rodzajów i ponad 60 rodzajów.

Opis i cechy zwierzęcia

Kangur to jedyny duży ssak, który porusza się. Zwierzęta są w stanie podskakiwać prawie 3 m wysokości, a długość skoku może osiągnąć 10 m. Dobrze rozwinięte tylne nogi i długi i potężny ogon pomaga odepchnąć ziemię z ziemi. W kangurze ogon odgrywa rolę dodatkowej piątej kończyny. Jest używany jako wsparcie, a także zwiększa siłę ruchu w górę i naprzód.

Maksymalna prędkość kangura wynosi od 40 km/h u małych gatunków do 60 km/h w dużych.

Jak to wygląda

Wygląd kangura jest dość niezwykły:

• Ciało jest nieproporcjonalne z wąskim paskiem barkowym i bardzo dużą dolną częścią;
• Przednie kończyny są krótkie, mają pięć ruchomych palców z małymi, ale ostrymi pazurami, tylne nogi są mocne, długie, z dobrze rozwiniętymi mięśniami;
• Głowa jest mała, wyciąga kufa, uszy są dość duże;
• Płaszcz jest gęsty, miękki, może mieć czerwonawy, szary lub czarny odcień.

Ile to waży

Rodzina Kanguryjska obejmuje gatunki, które różnią się znacznie pod względem masy i wielkości. Poniżej znajduje się porównawcza tabela średniej masy i wzrostu mężczyzn niektórych odmian:

Dimorfizm płciowy

W kangurze różnica między osobami różnych płci objawia się rozmiarem. U niektórych gatunków kobiet są prawie podwójne mniejsze niż mężczyźni. Czasami mężczyźni mają jaśniejszy kolor wełny, ale na tej podstawie trudno jest określić podłogę.

Rodzaje kangura

Rodzina Kangurus jest bardzo liczna. Najciekawsze odmiany obejmują:

• Kangaroo Bennett. Największe ssaki drzew Australia. Waga samców dojrzałych seksualnie może osiągnąć 12-14 kg. Wood Kangaroo jest bardzo zwinny: nie tylko szybko wspinają się na drzewa, ale mogą również wskoczyć na gałęzie znajdujące się od siebie w odległości do 8-9 m. Zwierzęta mogą wskoczyć na ziemię z wysokości 18 metrów.
• Kangur górski (lub Mountain Vallar). Różni się od innych rodzajów budowy ciała: ramiona są nieco szersze, a długość tylnych kończyn jest krótsza, dlatego zwierzę wydaje się przyspieszyć. Kangur górski jest znacznie ciemniejszy niż ich krewni. Górna część ciała jest pomalowana na szary, prawie czarny, a łapy i ogon mają ciemnobrązowy odcień. Ta kolorystyka pozwala zwierzęciu nie było zbyt zauważalne na tle gleby skalistej.
• Wood Kangaroo Goodfellow. Endemiczna wyspa Nowej Gwinei. To być może jedyny niefrujający kangur. Niezdolność do skoku jest wyjaśniona obecnością typu krótkich tylnych kończyn. Zwierzę ma ciekawy kolor: głowa i tylne są czerwono-brązowe, beżowe brzuch, dwa lekkie paski idą wzdłuż tyłu od szyi do ogona. Kangaroo Goodfellowe wszedł do międzynarodowej czerwonej książki ze statusem „umierając”.
• Krótki -chip lub Kangar dwarfowy. Gatunek różni się we wczesnym okresie dojrzewania, który występuje po 5-7 miesiącach u kobiet i 9-14 miesięcy u mężczyzn. W ciągu roku kargura karłowca udaje się rodzić trzy młode. Pomimo tak stosunkowo wysokiej płodności liczba populacji jest stale zmniejszana. Widok jest wymieniony w czerwonej książce MSOP jako wrażliwy.
• Czerwony szary vallabi. Widok należy do rodzaju gigantycznego kangura i ma średni rozmiar: długość osiąga 1 m, a waga - 20 kg. Standardowy kolor osób jest uważany za czerwono-szarej klatkę piersiową i szaro-brązową i łapy, jednak wśród przedstawicieli tego gatunku są częste przypadki narodzin Cubs z lekką, prawie białą wełną. Wiadomo, że na wyspie Bruni, położonej na Morzu Tasman.
• Kvkka. Jeden z najmniejszych kangurów, który w wyglądzie przypomina gryzoni. Ogon kwuckle jest krótki, cienki i nie jest w stanie służyć jako wsparcie dla zwierzęcia.

Ponad 20 gatunków kangurów wyróżnia się w systematyce biologicznej, które należą do wymarcia. Niektóre z nich przestały istnieć kilka tysięcy lat temu, a ich opis został przywrócony zgodnie z wykopaliskami w wyniku wykopalisk. Niektóre z gatunków zostały obecnie utracone: długi kangur został eksterminowany pod koniec XIX wieku, kangur księżycowy i Kangaroo Grey zniknęły na początku ubiegłego wieku.

Ile lat żyło

Oczekiwanie życia kangura w warunkach naturalnych zależy od wielkości osób. Przedstawiciele dużych gatunków mogą żyć do 12-14 lat, małe odmiany żyją znacznie mniej: ich średni wiek to 5-6 lat. Kiedy zawartość w niewoli, torbacze są w stanie żyć do 20 lat.

Gdzie to mieszka

Przodkowie współczesnych kangurów i innych zwierząt torbaczowych w erze mezozoicznej byli powszechne na prawie wszystkich kontynentach. Następnie zostały wyparte przez inne podklasy ssaków i zostały zachowane tylko w Australii z powodu jej izolacji geograficznej. Wyniki wykopalisk i badań wskazują, że historyczna ojczyzna Kangur jest Ameryka Południowa.

Siedlisko jest obecnie stosowane na wyspach Tasmanii i Nowej Gwinei. Na archipelagu Bismarck jest kangur. Po wprowadzeniu zwierzę z powodzeniem przystosowało się w Nowej Zelandii.

Gdzie mieszka

Naturalne siedlisko kangura - równiny z wysoką trawą, zarośla krzewów i rzadkie drzewa, które służą jako schronienie w duszne dni.

W rodzinie Kanguro jest około 15 gatunków, które dostosowały się do życia w regionach skalistych. Rock Vallabi (lub kamienny kangur) różnią się stosunkowo małymi rozmiarem i ciemnymi odcieniami futra. W ciągu dnia siedzą w jaskiniach i szczelinach, a wieczorem schodzą do dolin w poszukiwaniu jedzenia.

Kolejna rodzina zjednoczyła poglądy dostosowane do życia na drzewach. Rodzaj Wood Kangaroo ma 10 odmian zamieszkujących tropikalne lasy Australii i pobliskie wyspy.

Co jedzą kangur

Zwierzęta wychodzą w poszukiwaniu żywności z nadejściem Zmierzchu. Kangur karmił raz dziennie. Dieta obejmuje jedzenie warzywne, w rzadkich przypadkach, torbacze mogą cieszyć się jajami ptaków.

Menu może być bardzo zróżnicowane i obejmuje soczyste żarówki i bulwy, liście, jagody, nasiona, trawę, grzyby. Kangur może jeść rośliny, które nie jedzą innych gatunków zwierząt.

Stado mieszkające w suchych regionach może od dłuższego czasu działać bez wody, otrzymując niewielką ilość jedzenia. W przypadku przedłużonej suszy zwierzęta kopią studnie.

Styl życia

Większość gatunków kangura prowadzi nocny styl życia. Zwierzęta wychodzą, aby wypasać się z nadejściem Zmierzchu i nasycająco wracają do centrum ich terytorium i odpoczywają w cieniu drzew. Kobiety zwykle wypasają się dłużej i wybierają żywność zawierającą więcej składników odżywczych.

Kangur jest przypisywany zwierzętom stada. Tworzą grupy, których liczba może dotrzeć do 100 osób. Jednak w przeciwieństwie do innych ssaków społecznych, zwierzęta mieszkające w jednym stadzie nie są zjednoczone, aby chronić przed wrogami i nie strzeżają ich siedlisk razem.

Każde stado składa się z kilku grup: kobiet z młodymi mężczyznami, dorosłymi osobami, które wyłoniły się z wieku reprodukcyjnego.

Wrogowie

W naturze wrogowie kangura to psy dingo, lisy, drapieżne ptaki i węże. Pożary często stają się przyczyną śmierci zwierząt.

Aktywne osadnictwo kontynentu i układ licznych pastwisk i podlewającej wody dla owce pozytywnie wpłynęło na populację kangur: pod koniec XIX wieku ich liczba wzrosła zauważalnie. W poszukiwaniu pożywienia, rozeznane zwierzęta zaczęły napadać na pastwiska, niszcząc je. Aby chronić ziemię, lokalni rolnicy strzelają do kangura, zabijając do 3000 osób rocznie. Mięso torbaczowe jest cenione pod kątem smaku i niskiej zawartości kalorii, więc często stają się ofiarami kłusowników.

Jak się rozmnażają

Reprodukcja kangura na wolności nie ma ścisłego wiązania z porami roku. Kobiety rodzą rocznie do 10-12 lat. Czas wystąpienia dojrzewania u kobiet zależy od rodzaju: u większych zwierząt dojrzewanie występuje w wieku 2 lat, w małym kangurze na 9-10 miesięcy. Mężczyźni dojrzewają nieco później, ale nie uczestniczą natychmiast w reprodukcji, ponieważ więcej dorosłych i silnych konkurentów nie pozwala im kobietom.

Ciąża kangurów trwa nieco ponad miesiąc. Zwykle rodzi się jeden młody. Tylko kobiety dużego czerwonego kangura mogą przynieść dwa lub nawet trzy dzieci. Kangur, który urodził się, waży około 700 mg i wygląda jak zarodek: jego oczy są wypukłe i słabo rozwinięte, jego uszy nie są ozdobione, jego tylne nogi i ogon przypominają małe pniaki. Jednak dziecko w pełni uformowało przednie łapy z pazurami, a także nozdrzami i środkiem zapachu w mózgu. Naukowcy uważają, że to dzięki temu tylko urodzony kangur jest w stanie niezależnie czołgać się do torby do matki i przywiązać się do sutka.

Początkowo dziecko nie może samodzielnie ssać mleka, więc kobieta okresowo zmniejsza mięśnie na gruczołach i sama leczy płyn składników odżywczych. Krawędź torby ma włókna mięśniowe, dzięki czemu skórzaste kieszeń jest bezpiecznie zamknięte. W zależności od rodzaju pobytu Kangurenka w torbie, od 4 do 8 miesięcy może trwać. Sama kobieta decyduje, kiedy możesz to uwolnić.

Następny kangur kryty występuje natychmiast po porodzie. Rozwój zarodka utworzony w wyniku rozpoczyna się dopiero po opuszczeniu torby poprzedniego dziecka. Przez pewien czas dorosłe dziecko powinno być za matką i nadal okresowo ssać mleko.

Ciekawe fakty dotyczące kangur

• Kangur, który zauważył niebezpieczeństwo, zaczyna puknąć do ziemi łapami i ogonem, co daje alarmowi sygnał.
• Kangury kangurowe są w stanie jednocześnie wytwarzać kilka rodzajów mleka o różnej zawartości tłuszczu. Jeśli kobieta jednocześnie karmi dwa młode w różnym wieku, każdy z nich ssał mleko przeznaczone dla niego z sutka.
• Liczba kangura w Australii jest prawie trzy razy wyższa niż liczba osób zamieszkujących kontynent.
• Podczas poruszania kangura skacze, wykonując synchroniczne ruchy z obiema łapami. Na lądzie zwierzę nie jest w stanie przesunąć tylnych kończyn naprzemiennie, ale w kangurze pływających w wodzie może poruszać się na różne sposoby.
• Pomimo pozornej nieszkodliwości, torbacze mogą stanowić poważne zagrożenie dla ludzi: moc strajku kangurowego jest taka, że ​​może łatwo złamać kości, a nawet zabić dorosłą.